Insulinooporność u szczupłej osoby – to w ogóle możliwe? Czy szczupła osoba może mieć insulinooporność? Jakie są objawy insulinooporności u osoby szczupłej i co powinno skierować nas do lekarza? Dookoła insulinooporności krąży wiele mitów, także tych związanych z dietą oraz leczeniem. Jednym z najczęściej powielanych jest ten, że insulinooporność dotyczy wyłącznie osób z nadwagą i otyłością. Czy tak jest naprawdę?
Insulinooporność u osoby szczupłej – ja tak miałam!
Zajrzyj do mojej historii – dlaczego tyję i czy to przez insulinooporność?
Insulinooporność oraz cukrzyca typu drugiego łączone są często z nadmierną masą ciała. Czyli proste równanie:
Mam nadwagę lub otyłość – to badam się w kierunku cukrzycy i insulinooporności. Nie mam – nie ma potrzeby. BŁĄD!
Faktem jest, że do rozwoju chorób matabolicznych przyczynia się niewłaściwa dieta i zbyt mała aktywność fizyczna co często o(chociaż nie zawsze) skutkuje nadmierną masą ciała. Jednak sprowadzanie zaburzeń metabolizowania węglowodanów wyłącznie do kwestii masy ciała to duży błąd – któremu zresztą sama uległam.
Diagnostyka insulinooporności – jak sprawdzić czy mam insulinooporność?
Diagnostyka insulinooporności: Robiąc regularnie badania kontrolne krwi zawsze robiłam tylko poziom glukozy, który był zawsze ok. Dopiero jak koleżanki – dietetyczki zasugerowały badanie poziomu i glukozy i insuliny oraz wyliczyły mi wskaźnik homa (mają wyniki obliczysz go tutaj) to okazało się, że problem dotyczy też mnie!
A moja masa ciała zawsze była w normie. Czego nie można było powiedzieć (jak się później okazało) o poziomie tłuszczu wisceralnego, który niebezpiecznie szybował ku górnej, akceptowalnej granicy.
Takie ignorowanie tego ważnego badania sprawia, że wiele osób wykrywa insulinooporność późno, albo jak już zamieni się w cukrzycę. A im później tym trudniej leczyć…
Objawy – insulinoopornośc u szczupłej osoby objawia się inaczej?
Wczesna faza insulinooporności może przebiegać bezobjawowo. Nawet rozwijająca się insulinooporność często daje objawy niespecyficzne takie jak zmęczenie, senność poposiłkowa, osłabienie koncentracji na które „pomaga” zjedzenie dodatkowej porcji węglowodanów.
Innymi słowy – niemal „każdy tak ma”. A skoro każdy, to jest to „normalne”. A jak normalne to po co badać?
Tylko, że insulinooporność może powodować np. zespół przewlekłego zmęczenia.
Ważne:
Diagnoza insulinooporności dotyczy także pacjentów z prawidłową masą ciała!
Otyłość metaboliczna – czyli taka, której czasami „nie widać”
Otyłość metaboliczna nie musi występować razem z nadmierną masą ciała. Związana jest ona ze zbyt wysokim udziałem tkanki tłuszczowej w organizmie, jednak wlicza się w nią także trzewną tkankę tłuszczową. czyli tę zlokalizowaną wokół narządów wewnętrznych.
Aby ją zbadać najlepiej skorzystać u dietetyka ze specjalnych urządzeń pomiarowych – czyli specjalnej wagi, która podaje także zakres trzewnej tkanki tłuszczowej.
Insulinooporność – tkanka tłuszczowa ma znaczenie!
Nadmierna ilość tkanki tłuszczowej, w tym także tej wisceralnej może być zarówno przyczyną jak i konsekwencją rozwijającej się insulinooporności. Faktem jest, że nadmiar tkanki tłuszczowej, szczególnie tej pochodzenia trzewnego, powoduje zwiększenie produkcji mediatorów stanu zapalnego
Zmniejsza się także wydzielanie hormonu tkankowego – adiponektyny, także związanej z uwrażliwieniem tkanek na działanie insuliny. Dlatego kontrola ilości tkanki tłuszczowej jest istotna w procesie diagnostyki i postępów leczenia insulinooporności.
Insulinooporność a stan zapalny.
Insulinooporność może dotknąć też osób u których z różnych innych powodów doszło do powstania przewlekłego stanu zapalnego. Czasami dochodzi do sytuacji w której w pewnym momencie zaczyna się przybierać na masie ciała, trudniej im było schudnąć i pojawił się ciągły apetyt na słodycze lub spadki energii, które ustępowały po zjedzeniu słodkiej przekąski – często miało to miejsce w okresie, kiedy osoby skarżyły się na większy stres.
Trzeba zwrócić uwagę, że przewlekły stan zapalny związany między innymi z nadmierną reakcją stresową albo zaburzeniami mikrobioty także może doprowadzić do insulinooporności.
Przewlekły stan zapalny i bariera jelitowa
Na temat stanu zapalnego, nadmiernej masy ciała i bariery jelitowej pisałam np. tutaj
Bariera jelitowa oddziela światło jelita od środowiska wewnętrznego organizmu. Jest ona selektywnie przepuszczalna, co oznacza, że swobodnie mogą przenikać przez nią małe molekuły takie jak glukoza, elektrolity czy aminiokwasy. W świetle jelita powinny natomiast pozostać te cząsteczki, które mogą doprowadzić do aktywizacji układu immunologicznego jak np. patogeny lub nie do końca rozłożone białka pokarmowe mogące zostać uznane przez komórki odpornościowe za potencjalnie niebezpieczne.
W skład bariery jelitowej wchodzą przede wszystkim ścisłe połączenia między komórkami jelita (TJ, ang. tight junctions), a także śluz, defensyny, wydzielnicze IgA (sIga) oraz komórki układu odpornościowego, a także mikrobiom jelitowy. Ten ostatni pełni ważną rolę w utrzymaniu prawidłowej bariery jelitowej, a szczególnie ważne są bakterie produkujące krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe (SCFA). Ich rolą jest odżywianie nabłonka jelitowego i produkcja śluzu.
Z tego powodu dysbiozę jelitową uznaje się za jeden z głównych czynników rozwoju zaburzeń bariery jelitowej, a terapia powinna opierać się na odpowiednio dobranej suplementacji szczepami probiotycznymi oraz prebiotykami. Dysbioza jelitowa i zaburzenia bariery jelitowej – jak można przeczytać w licznych badaniach naukowych – przyczynia się do rozwoju przewlekłego stanu zapalnego i chorób przewlekłych. W tym także insulinooporności i zespołu metabolicznego. (źródło)
